Buraczki marynowane w słodkim occie ryżowym - tsukemono V

Jak widać*, w długi weekend pisać się mi nie chciało. Spędziliśmy go z Robaczkiem bardzo pracowicie:

• byliśmy na wystawie bonsai, dwa przystanki tramwajem od domu; drzewka były cudne, a ponieważ trafiliśmy na sam początek imprezy, mieliśmy okazję posłuchać wielce interesujących gawęd pewnego niemieckiego dżentelmena w ramach uroczystego otwarcia (w stylu "to jest bardzo łatwo zrobić, zajmuje tylko 20 lat"); czujemy się wkręceni w temat, obłożyliśmy się literaturą i kupiliśmy małego bza (właściwie liliaka), z którego zrobimy sobie drzewko; zdjęcia z wystawy dla zainteresowanych: PAP (okropne znaki wodne), portal naszemiasto.pl, oraz moje z komórki (skadrowane paskudnie, bo interesowały mnie czasami tabliczki, a nie tylko drzewka);
• pojechaliśmy do Opola, odwiedzić Babcię Robaczka, oraz wystawę "Japonia na starej fotografii" w tamtejszym muzeum (wielkie dzięki dla autorki bloga JaponiaBliżej za zwrócenie mojej uwagi na to wydarzenie);
• Robaczek trzy dni była w robocie i dostawała benta z mrożonek i słoików; 
• ja w tym czasie zdrapywałem ze stuletniej barierki balkonu w naszym mieszkaniu 10+ warstw farby, żywiąc się zupą chmielową; bardzo nie lubię pracować fizycznie, jestem uczulony, robią mi się od tego takie czerwone plamy na całym ciele (Robaczek twierdzi, że to siniaki); 
• do tego sprzątanie, impreza sztuk raz, sprzątanie po imprezie, i Robaczek zaczęła szyć sobie suknię, bo w trzy miesiące będziemy na trzech ślubach.

* Właściwie, to nie widać, ale z tego, że nie widać, inteligentny czytelnik wyciągnie odpowiedni wniosek, czyli będzie widać.

Na działalność twórczą (prócz gotowania) jakoś nie starczyło mi sił. Co do gotowania - ostatnio było dużo tsukemono, i dzisiaj też będzie, ale potem planuję przerwę. Robaczek zaczęła marudzić, że bez przerwy katuję warzywa solą i octem, i ma trochę racji - pojawiły się już nowalijki, więc będziemy jeść głównie świeżyznę. Poza tym dostaję głupawki od nazewnictwa.

Podczas moich poszukiwań kulinarno-językowych natrafiłem na wredne słówko amasuzuke. Wredne, bo nie znając japońskiego wcale, zasad transkrypcji prawie wcale, nie będąc pewien, co do mutacji spółgłosek i będąc skazanym na ograniczony dostęp do źródeł, ciężko mi było ustalić, że najprawdopodobniej oznacza ono mocno posłodzony ocet ryżowy, w którym marynujemy różne rzeczy (np. gari - marynowany imbir, którym przegryzamy sushi, to technicznie rzecz biorąc shoga amasuzuke*, a niedawne pikle z ogórka i wakame, to kyuuiri to wakame no amasuzuke). Przy okazji znalazłem przepis na marynowane buraczki i łodygi brokułów - nigdy mi się nie chce babrać z tymi ostatnimi, a że Robaczek lubi buraki, więc były tylko one. I tak otrzymałem opeer, że były zamarynowane. Surowe miały być, tylko zblanszowane.

* Albo amazuzuke, albo amazu-zuke, albo dziwnie wzrasta we mnie chęć do mordu. 

Buraki marynowane w słodkim occie ryżowym
Daje dwie porcje o wielkości czterech średnich buraków

• 4 średnie buraki (ok. 5 cm średnicy)
• 1/2 szklanki wody
• 1/2 szklanki octu ryżowego
• 3 Ł cukru
• 3 cienkie plasterki świeżego imbiru
• 1/2 ł soli

1. Buraki obrać, pokroić w słupki (ok. 1 cm w przekroju), zblanszować 30 sekund we wrzątku, przełożyć do miseczki, posypać solą, pomieszać, odstawić na pół godziny. 
2. Wodę, ocet, cukier i imbir mieszać w rondelku na średnim ogniu, aż cukier się rozpuści. 
3. Zalać buraki marynatą, marynować w lodówce przez noc. 

Przepis przeskalowany na okoliczność braku brokułów. Gdyby ktoś chciał ich użyć - łodygi trzeba obrać z tego zielonego, żeby zostało białe. Jeśli usunie się je z marynaty, można poobcinać końcówki i mieć białe w środku i fioletowe na wierzchu (co daje, wg oryginalnego przepisu "autentyczny, japoński kolor"). Mi smakowało. Jestem pewien, że z botwinki byłoby pyszne, ale nie dane mi będzie sprawdzić.